Zahra is superlief, héél stoer, fier, trots, soms bang, agressief en wa zot,

een diva, een fotomodel en ja, veel te verwend.

Toen ik haar ontmoette, was ik meteen door haar ontroerd.

M’n leven, ikzelf, was er slecht aan toe.

Een te kleine woning, een slecht lief.

Kort daarna werd ik dakloos en heb ik Zahra een lange periode niet gezien.

Ik voelde mij leeg en was doodongelukkig!

Na een verblijf in het ziekenhuis kon ik eindelijk revalideren en het litteken laten genezen.

Ik vond opnieuw een woning en ben via-via te weten gekomen dat Zahra terug in het asiel was.

Ik was blij en verdrietig tegelijkertijd.

Ik ging op bezoek en Zahra herkende mij meteen. Haar reactie was prijsloos.

Haar ogen fonkelden, haar staart ging over en weer van contentement.

Na al die maanden, wist ze nog wie ik was.

Ik ging 4 maanden lang, van Assenede naar Gent langs het dierenasiel.

Ondanks alle moeite en inzet mocht ik haar de eerste twee maanden zelden zien, dit door de complexe situatie van de vorige eigenaar.

Ook moest Zahra voldoende rusten, want ze was recent bevallen.

Nadien kon ik niet met haar gaan wandelen, vanwege haar puppy’s die melk en vooral hun moeder nodig hadden.

Maar ik liet me niet wegjagen, ik gaf het niet op.

Zahra was het enige positieve lichtpuntje in m’n leven, opgeven was geen optie.

Dus bleef ik elke dag gaan en toen viel eindelijk het verdict. Op 27 maart 2018 kon ik haar eindelijk adopteren.

Ik had Zahra vreselijk gemist. Haar puppy’s waren prachtig. Helaas konden de puppy’s niet mee verhuizen. Zahra heeft artrose en een zwak geruis op haar hartje.

Ik wil al sinds kinds af aan een puppy, een hond.

En ik vond jou ideaal, gewoon perfect.

Het voelt precies alsof we verbonden zijn :  dezelfde pijn, verdriet en leed delen.

Nu, bijna 2 jaar later, ben je nog steeds bij mij.

Je ligt hier Zahra, aan mijn zij.

Dicht bij mij, gezellig in de zetel, terwijl ik dit schrijf.

Zahra& Luna=strong forever